Nog wat foto's!

21/03/2010 Leyla 1 jaar! 18/ 03/2010 Buiten eten!!!



9/02/2010
Mirthe 7 jaar!!!

Zondag 18 april 2010

Wat vliegt de tijd. Sinterklaas en Kerstmis zijn alweer vergeten... En het nieuwe jaar is al ferm ingezet. Ondertussen heb ik er een vervanging op het VCLB (Tongeren) opzitten en ik zal nog een tijdje de secretaresse haar plaats innemen. Kris geeft nog steeds les in het GSM en hij doet ook nu en dan nog electriciteitswerken in bijberoep.

Nu de Paashaas is langsgeweest en de Paasvakantie erop zit, kan ons Mirthe aftellen voor haar communie op 23 mei!

Werken

Wanneer ga ik het leren? Ik had weer te veel hooi op mijn vork genomen. Mijn lichaam reageerde daar dus op met lage bloeddruk. Rustiger aandoen is de boodschap.

Geen opleidingen dus, maar ik blijf zoeken en wachten op de job die me diep in mijn hart raakt! We hebben tijd en we weten wat doen dus zullen we zien wat de toekomst brengt...

1 september

WIJ ZIJN DE VROUWEN VAN DE RUKKELINGENWEG...

De meiden van Raddoux zijn blij dat het schooljaar weer begonnen is. Alè, de helft toch, de twee oudsten (Elke en Laura) zijn een beetje blij en een beetje ook weer niet!

Merel naar het 2de kleuterklasje bij Juf Miet.

Mirthe naar het eerste leerjaar bij Juf Annie.

Laura naar het derde leerjaar bij Juf Josiane.

Elke naar het vierde leerjaar bij Juf An tot Meester Michel uit ziekenverlof is.

Mirthe kon niet slapen. Naar eigen zeggen heeft ze enkel en alleen maar heel even haar ogen dicht gehad! Zo spannend vindt ze het allemaal!

Werken

Omdat ik (Els) niet meer wist wat ik wou (onderwijs, verpleging, werken met kinderen,...) besloot ik me in te schrijven op de VDAB en te zien wat er verder zou gebeuren. 4 dagen later telefoon van het AZ Vesalius Tongeren. Dag erna gesprek en in de namiddag vroegen ze om maandag mijn contract te gaan tekenen. Omdat het mij allemaal toch wel een beetje TE rap ging besloot ik pas te gaan tekenen NA onze vakantie. Het werd de maand augustus voltijds. Dit was mijn eigen wens zodat ik eventueel vrij was voor een jobke in het onderwijs. Ik had onmiddelijk het gevoel "Joepi, ik ben terug!!!". Het was een leuke ervaring, weer bloed trekken, weer spuiten zetten, blaassondes uittrekken en zelfs voor het eerst een infuus prikken! Maar uiteraard is er altijd een maar. Als ik na verloop van tijd alles op een rij zet denk ik dat ik over een jaar of tien in het onderwijs misschien doe wat ik het allerliefst zou doen: stagebegeleiding bij de baby's, peuters en kleuters. In het ziekenhuis zou ik daarentegen ook doen wat ik graag doe, maar nog steeds vervangingen van zieken, posten draaien en een "minimum" van verlof hebben.

Dus besloot ik voor het onderwijs te gaan en ik heb me ingeschreven om mijn kinderzorg te behalen via de examencommisie in Brussel. De boeken zijn al gekocht, stages al een beetje geregeld. En alzo hoop ik aan te tonen aan mijn volgende werkgever dat DAT iets is wat ik het ALLERLIEFSTE zou doen!

Vakantie

Mits ons het rondtrekken met de mobilhome zo erg is meegevallen, beslisten we om een caravan te kopen om alzo ook Europa te verkennen.
Eèn nachtje Luxemburg, dan verder naar Grenoble (Frankrijk). Het was allemaal lekker spannend en zeer leuk. Jammer van de twee dagen regen, maar zeuren deden we niet. Later reden we door tot in Italië. Hier bleven we 1 nachtje mits de minder dure campings volzaten. De onze was prachtig, maar te duur! De kinderen wilden naar de zee, de Belgische zee om hèèl duidelijk te zijn. Dus trokken we terug richting België, iets wat we beter niet langs de Zwitserse Alpen deden. In de vele haarspeldbochten (waar tot overmaat van ramp ook werken waren) kregen we een accidentje. Onze caravan raakte een auto!!! Gelukkig was het een Waals koppel dat perfect Nederlands sprak. Begin anders maar eens papieren in te vullen!!!! Het was balen en nog vele bange uren afdalen langs de ijlenlange haarspeldbochten. Ik zei voor het ongelukje al aan Kris dat ik liever nog eens bevallen was dan DIT!
Toen we dan eindelijk van de schrik bekomen waren en dus ons instelde op Belgische zee, kregen we in Duitsland accident 2. Een paar auto's voor ons verloor een fiets van zijn dak en daar een stuk van zat knel onder onze auto. Klapband en wat leidingen kapot was het gevolg, doorrijden ging dus niet. Ik situeer: om 23u 's nachts sta je op de pechstrook van een onverlichte autostrade en een onbeperkte snelheid. Levensgevaarlijk wist de politie ons te vertellen. Uiteindelijk werden we door een takelwagen (via Ethias) opgepikt en in een poepchic hotel afgezet!
Iedereen was zeer vriendelijk, zowel de mannen van de takeldienst als de politie als de mensen die hun fiets verloren als ook de mensen van het hotel!
We probeerden toch te genieten van de luxe die we kregen. Alhoewel ik op dat moment liever in mijn eigen bed lag, wist ik ook hoeveel geluk we hadden dat we allen samen waren!!!

Ons belgenlandje!

Vaak krijgen we de vraag "En al terug aangepast?"
Wel ik vertel jullie graag hoe we ons nu voelen, na enkele maanden weer in België te vertoeven.
We beseffen dat we een pachtige ervaring hebben mogen beleven. Na alles te laten bezinken en op een rijtje te zetten kunnen we zeggen dat we nergens spijt van hebben. Als we terug zouden kunnen naar de dag van ons vertrek weten we zeker dat we het op net dezelfde manier zouden doen.
Ook genieten we meer van "de gewone" dingen als vroeger. Eens binnen springen bij vrienden en een gewone babbel kunnen hebben, op een feestje aanwezig kunnen zijn,...
Verder proberen we niet te vergeten dat een Nieuw-Zeelander zich niet te veel zorgen maakt, morgen is nog een dag...
Iedereen weet ons te vertellen dat dat niet mogelijk is in ons Belgenlandje. Akkoord, maar veel dingen doen we onszelf aan door te denken dat we moeten... Maar morgen komt er ECHT nog wel een dag.